ارتباط صمیمانه
اغلب به رفتار خشن خود آگاهی ندارند و آن را نمی پذیرند . اولین قدم برای داشتن ارتباط صمیمانه، آگاهی، پذیرش و قدم بعدی تمایل به تغییر است. تغییر خود به خود ایجاد نمی شود. هر تغییریی با خواستن و تلاش خودمان آغاز می شود و در زبان و عمل یا رفتار نمود می یابد.
خشونت فیزیکی منجر به آسیب جسمی می شود. اما خشونت منفعل نا محسوس تر است و منجر به آسیب عاطفی و نهایتاً خشم می شود . خشم سوخت رسان خشونت فیزیکی است.
هر چه جامعه به سمت مادی گرایی برود، فردگرایی تشدید شده و رفتارهای برخاسته از خودخواهی بیشتر و سازگاری و همگونی دشوارتر می شود.
می توان با مهار خشنونت به صمیمیت درون اجازه نمود بیشتر داد. تا محبت، توجه ، قدردانی و عشق و احترام به خود و دیگران را جایگزین خودخواهی، تنفر، شک، تعصب، حرص و پرخاشگری کنیم.
ارتباط صمیمانه: نهایت ارتباط بدون خشم
ابراز و پذیرش محبت در ارتباط بخشی از سرشت انسانی است. نحوه به کارگیری زبان عامل ماندن در فاز محبت است. مهارت های ارتباط کلامی و گوش دادن به نیازهای خود و دیگران توانایی انسان بودن را حتی در شرایط دشوار افزایش داده و روابط را مطلوب تر می کند. با این روش حس همدلی، توجه و احترام بیدار و انگیزه صمیمیت افزایش می یابد. عطف توجه به گفتار طرف مقابل محبتی است که زندگی هر دو طرف را غنا می بخشد. چون اعتماد به نفس توجه کننده لذت معاشرت را در گیرنده توجه افزایش می دهد.
مشاهده بدون قضاوت:
درک احساس و نیاز و پرداختن به آنچه که زندگی را بهتر می کند. زبان فقط کنار هم گذاشتن کلمات نیست. زبان ابزاری است که ما را از نیت فرد آگاه می کند. تا بتوانیم با رفتارهای غیر کلامی مثل ژست و حالات بدنی و چهره و حتی سکوت ارتباط برقرار کنیم.
چه نوع ارتباطی مانع محبت است و ما را با زندگی بیگانه می کند؟
قضاوت :
- تحقیر
- سرزنش
- برچسب زدن
- انتقاد
- اهانت
- عیب جویی
- مقایسه زندگی را به کام ما تلخ و راه محبت به خود و دیگری را مسدود می کند.
- بی توجهی به نحوه فکر کردن، احساسات و رفتار سبب می شود عبارات و رفتار مناسب موقعیت به کار نبریم.
- بد یا نادرست دانستن هر آنچه که با ارزش های اخلاقی ما ناهماهنگ است و یا برای ما ناآشنا و غریب است. انسان بر اساس نیازها و ارزش های خود رفتار دیگران را تحلیل و قضاوت می کند. قضاوت نشان دهنده دیدگاه ، ارزش ها و اصول گوینده نسبت به زندگی و تایید نکردن طرف مقابل است. چنین تحلیل و قضاوتی طرف مقابل را به مقاومت و اقدامات دفاعی وا می دارد. گاهی ممکن است به واسطه شرم ترس ناگزیر خود را با ما سازگار کنند اما به همان میزان از عزت نفس و حسن نیت شان کاسته می شود .
اگر به جای فرافکنی نیازهایمان بتوانیم احساسات و نیازهایمان را به هم نزدیک کنیم رابطه بهتر می شود و طرف مقابل ناگزیر نیست برای دفاع یا حمله متقابل انرژی صرف کند.
برای داشتن ارتباط صمیمانه لازم است :
- مشاهده را از ارزیابی تفکیک کنیم تا با مقاومت و انتقاد طرف مقابل روبرو نشویم. مشاهدات با عبارات توصیف می شوند. ( مثال: فکر می کنم عادلانه رفتار نکردی).
- شناسایی و ابراز احساسات در سهولت برقراری ارتباط نقش مهمی دارد و حل اختلافات کمک می کند. احساسات در یک کلمه بیان می شود.( مثال: ناراحتم).
- پذیرفتن احساسات خود و توجه به نیازهای زیربنایی این احساسات. اعمال دیگران علت احساسات ما نیست بلکه برانگیزاننده آن ها است. احساسات حاصل تفسیر فرد از وقایع ، نیازها و انتظارات مقطعی او است. پس خود فرد مسئول احساساتش است نه دیگران.
وقتی نسبت به کسی حس منفی دارید ببینید کدام انتظار، نیازتان از او برآورده نشده. با مرتبط کردن احساسات به انتظارات احتمال ابراز پاسخ مثبت و محبت آمیز افزایش می یابد. برای ارتباط احساس به انتظارات از عبارت : حس می کنم ….. چون …..)( مثال: وقتی بی توجهی می کنی حس می کنم نمی خواهی با من صحبت کنی چون می خواستم مطلبی را با تو در میان بگذارم.) اغلب دیگران را مسئول برآورده نشدن نیاز های و تقاضای مان می دانیم و به نقش خودمان در این رابطه و بیان آشکار و مستقیم آن ها و یافتن راه حل موثر فکر نمی کنیم. چون مورد اول سهل وصول تر ……. (ادامه دارد)